Το γεφύρι της Αρτοτίβας συνδέθηκε άρρηκτα με την Επανάσταση του 1821. Από πάνω του πέρασαν τα λείψανα της ηρωϊκής φρουράς του Μεσολογγίου, τον Απρίλιο του 1826 πηγαίνοντας για τον Πλάτανο στο στρατόπεδο του Καραΐσκάκη.
Στο γεφύρι τους μέτρησαν οι άνθρωποι του στρατηγού της Ρούμελης. Συνολικά 1.300 αρματωμένοι και 250 γυναικόπαιδα γλύτωσαν από το μαχαίρι των Τούρκο-Αιγυπτίων του Κιουταχή και του Ιμπραήμ.
Γράφει στα απομνημονεύματά του ο αγωνιστής του 1821 Νικόλαος Κασομούλης και γραμματικός του καπετάν Νικολού Στουρνάρη : "Εις την γέφυραν είχε πέμψει ο Καραϊσκάκης παρατηρητάς να ιδούν οποίοι εσώθησαν και πόσοι. Διαβάντες την γέφυραν και αναβαίνοντες τα Καγκέλια να φτάσωμεν εις τον Πλάτανον, άρχισεν βουβουνισμός, ένας άνεμος σφοδρός και μια βροχή έπειτα ραγδαία και χάλαζα ώστε, αγανακτησμένοι και κουρασμένοι αφέθημεν πλέον εις τον δρόμον".
Ο Δήμος Θέρμου και η Περιφέρεια Δυτ.Ελλάδας, "πιστοί" στην παράδοση, διατηρούν τον δρόμο για το γεφύρι της Αρτοτίβας στην ίδια κατάσταση όπως ήταν το 1826, δηλαδή κακοτράχαλο και αδιάβατο.
Το ιστορικό χρέος επιβάλλει να στηθεί ένα λιτό μνημείο με σεβασμό στην φύση, στο γεφύρι, δίπλα από το γραφικό εικονοστάσι.Η θυσία της φρουράς του Μεσολογγίου επηρέασε βαθύτατα την ευρωπαϊκή λογοτεχνία και συνέβαλλε στην γιγάντωση του φιλελληνικού κινήματος στις χώρες που μέχρι τότε έβλεπαν αδιάφορα ή και εχθρικά την Ελληνική Επανάσταση. Για παράδειγμα ο Angelo Brofferio σημαντικός Ιταλός ποιητής και πολιτικός του 19ου αιώνα, έγραψε για την έξοδο του Μεσολογγίου: "Ήδη η σφαγή με ματωμένο χέρι τσάκισε τα τείχη και τις πύλες. Ο Τρόμος, η Εκδίκηση, ο Θάνατος ήδη κατοικούν πάνω από τη βουβή πόλη. Με το τρομερό αντίκρισμα της αιματοχυσίας βάζει μπροστά του τα σύννεφα ο Ουρανός. Η φύση ξεσκεπάζεται με ένα πέπλο που της παρέχει η μελαγχολική ευσπλαχνία".
Και ο ποιητής θα κλείσει την Ωδή του προς τιμήν του Μεσολογγίου με μια κατάρα για τους προδότες, όλους εκείνους που συμπαραστάθηκαν στο πλευρό των Οθωμανών και των Αιγυπτίων. Λέει προς το τέλος του ποιήματος τα εξής: "Ας βρέξει από πάνω η φλόγα του ουρανού σε εκείνους που το δειλόψυχο χέρι πούλησαν στον απατηλό Προφήτη για να το δονήσει του Χριστού η καρδιά. Καταραμένη αυτών στα εγγόνια, ας κρατήσει πάντα η μνήμη. Ας είναι έγκλημα αυτή η νίκη, ας είναι ντροπή αυτό το θάρρος. Στην εξορία των παιδιών του Αδάμ, αντί να έχουν το δρόμο καλότροπο, ας υποφέρουν παρατεταμένη και επώδυνη ζωή, με τύψεις, με καταισχύνη και με δυστυχία. Και τότε όταν, με το πέρασμα των χρόνων, έρθει η μέρα που η ζωή αποσυντίθενται, και σκορπίζουν οι αέρηδες τη σκόνη, να αρνηθεί το έδαφος να τους δεχθεί". Αυτά τα λίγα.
Κατά τ΄άλλα γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας, με γιορτές και πανηγύρια, τόσο στην πρωτεύουσα, όσο και κατά τόπους, μένοντας στο τυπικό της υπόθεσης και μη τολμώντας να αγγίξουμε την ουσία και τα διαχρονικά μηνύματα της Ελληνικής Επανάστασης.
Περικλής Δημ.Καπετανόπουλος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου